F: Sémmo strâni, sæ, niâtri zenéixi!

C: E percöse ti dîxi coscì?

F: Ma te pâ giùsto, se ti véddi ’n bello figìn, dî: “Mîa che bèllo ratìn”? Cöse gh’ìntra i ràtti!

C: I ràtti fòscia no gh’ìntran, ma a mi m’é vegnûo in cheu de quànd’êo figeu...

F: ...mil’ànni fa!

C: Òua! Gh’aviö avûo tréi ò quatr’ànni, no sò cómme mâi, ma ’n giórno ò ratelòu con mæ moæ. Êo coscì aragiòu con lê che a ’n bèllo pónto gh’ò dîto, tùtto sério, “Mi me ne vàddo d’in cà!”.

F: Però! Che caraterìn! Ti dovéivi êse bén bén aragiòu!

C: Eh za. Ti dêvi savéi che quànde mæ moæ a s’aragiâva a comensâva a da do voî...

F: ...che òua o no se dêuvia ciù. E o l’é ’n pecòu.

C: Coscì a m’à dîto: “Voéi anâ? Alôa anæ!”. E pe fâ a scêna ciù vêa, a l’é anæta de la a pigiâ o çestìn de l’azîlo de mæ fræ, ch’o l’êa fæto cómme ’na valixétta picìnn-a. A gh’à mìsso drénto dötréi mandìlli, ’n asciugamàn, cöse coscì, a me l’à dæto e a m’à dîto tórna: “Anæ!”.

F: Insómma a t’à scorîo d’in câza!

C: Sci. Mi són sciortîo, ò chinòu ’na rànpa de scâe e me so-asetòu in sce ’n scæn e, sénsa savéi dôv’anâ, me són mìsso a-aspêtâ. Mæ moæ, che de segûo a me tegnîva d’éuggio, a m’à lasciòu in pö li a frìzze e pöi a m’à ciamòu: “No anæ? Alôa vegnî sciù in cà!”. E o mæ viâgio o l’é finîo coscì.

F: Eh sci! O cheu de moæ o l’é grànde cómme o móndo, ma o voî a no te l’à risparmiòu!