C: San Pê d’Ænn-a, San Pê d’Ænn-a, San Pê d’Ænn-a, San Pê d’Ænn-a e o mâ!...

F: Cös’ te sucêde, Càrlo: ti t’ê îsòu co-â lùnn-a bónn-a?

C: Mah! A mi m’é vegnûo in cheu sta cansón do Parödi perché pensâvo a quànde San Pê d’Ænn-a a gh’àiva o mâ. Òua invêce...

F: Càngia i ténpi, câo mæ Càrlo. O progrèsso...

C: Saiâ. Ma mi m’aregòrdo quànde, inti ànni Çinquànta, finîa a goæra, gh’êa, pròpio derê a-o Comùn, o stabliménto “Ochetti”.

F: Ochetti? O no me séunna goæi zenéize. De dôv’êan?

C: A l’êa génte vegnûa da-o meridión, da-a Sicìlia. Gh’àivan de nâve, dîte “vinêe” che portâvan o vìn da-o meridión. Pöi o mescciâvan con quéllo de chi e o vendéivan.

F: Insómma rinforsâvan i nòstri vìn...

C: ...ò tagiâvan o seu...

F Æh sci: pónti de vìsta!

C: De spésso, mæ fræ o Tîno e ’n seu amîgo, chò-u ciamâvan o Binéllo perché o l’êa davéi, andâvan in sciô meu de vinêe a pescâ quàrche péscio. ’Na séia o Binéllo o l’àia portòu ’na corbétta pe métighe quéllo pöco péscio ch’o pigiâva...

F: ...perché co-â cànna de péscio no ne pigiâvan goæi, n’é vêa?

C: E za. Bén o Binéllo o l’êa li asetòu in sciô meu co-î pê inte l’ægoa e ògni tànto o dâva quàrche pescétto a mæ fræ pe métilo into çestìn. Vêgne l’ôa d’anâ a câza e mæ fræ, into pigiâ o çestìn, o s’acòrze ch’o l’é vêuo!

F: Stànni a védde che òua i pésci àn tiòu fêua a gànbe e se n’én anæti!

C: Quésto, ciù ò mêno, o l’é quéllo ch’o l’à dîto o Binéllo a mæ fræ. P’acapîghe de ciù, àn infiòu into çestìn in móscolo, un de quélli che dêuviâvan pò-u brumézzo, e s’én mìssi li a aspêtâ. E ti sæ chi l’é sciortîo fêua?

F: No stâmelo a dî: in gàtto!

C: Pròpio in gàtto! Ògni péscio che mæ fræ o caciâva into çestìn, o gàtto o sò-u mangiâva!

F: Bén, quéllo giórno àn fæto ’na bónn-a açión: àn levòu a fàmme a ’n gàtto!