F: “Écco chi tùtto o seu lòu, ògni tànto o fa bòu bòu"...

C: Cöse l’é che ti dîxi?

F: Òh, nìnte. O l’é ’n tòcco do Marzâri in sciô càn.

C: A propòxito de chén... Ti me fæ vegnî ’n cheu o Gêumo, quélla vòtta ch’o l’êa anæto a pe fónzi inte Caræ e o l’é tornò’nderê co-in bèllo cagnétto, un barboncìn. Arivòu da-o Tögno, un ch’o fâva o ferâ pe-i cavàlli, ma ch’o s’adatâva ascì a fâ tùtti quélli travagétti che gh’êa de bezéugno...

F: Segûo che ’na vòtta gh’êa ciù béstie pe-a stràdda.

C: Bén, o Gêumo o s’afèrma li da-o Tögno ch’o védde o cagnétto e o l’incomìnsa a fâghe di conpliménti: «Mâi bèllo ch’o l’é... Segûo ch’o và‘n mùggio de palànche... Però me pâ ch’o gh’àgge o péi in pö tròppo lóngo, bezoriéiva tondâlo».

F: O fâva ànche sto servìçio o Tögno?

C: Te l’ò dîto: o s’adatâva a fà’n pö de tùtto. E dæto ch’o l’inscistéiva dixéndo a-o Gêumo: «o staiéiva mêgio, o vegniéiva ciù bèllo», o Gêumo o gh’à dîto: «bén se ti n’æ coscì coæ tóndilo». O Tögno o se ghe métte aprêuo sùbito e o contìnoa: «ti véddi cómm’o sta ciù bén. O pâ ’n âtro càn. Pöi, ti véddi, chi inte sànpe gh’ò lasciòu e balétte de péi che fàn in bèllo védde. Mîa che òua o l’é pròpio ciù bèllo».

F: E o Gêumo?

C: Cös’ ti veu... o Gêumo o ghe dâva quæxi sénpre raxón: «sci l’é vêa, òua o sta ciù bén». A ’n çèrto pónto o Gêumo o salûa o Tögno pe anâsene a câza, ma o Tögno o ghe fa: «mîa che ti me dêvi çìnque frànchi». «E pe cöse?» «Béh, t’ò tondòu o càn... ti m’öriæ da quéllo che me vêgne...». O Gêumo o l’é chéito da-e nûvie e o gh’à dîto: «Ma mîa chò-u càn o no l’é mîga o mæ! O s’é acoòu a mi méntre tornâva da-a Caræ!»