C: Ma ti t’argòrdi, Frànco, quànti mutilæ gh’êa a-a fìn da goæra?

F: Béh, mi són nasciûo dòppo a goæra, ma da figeu, n’ò vìsti pe coscì...

C: Bén. O Tilìn o gh’àiva ’n amîgo ch’o stâva in scê altûe de Pra e li o gh’avéiva un pö de terén, de piànte e ’n òrto.

F: E ’n bèllo panoràmma ascì, dìggo mi.

C: Segûo! St’amîgo chi o l’êa ’n mutilòu de goæra e ghe mancâva mêza gànba, da-o zenóggio in zu. Coscì gh’àivan mìsso ’na gànba de légno...

F: E za. Alôa no gh’êa e pròtexi d’ancheu, co-e quæ ti peu scìnn-a corî.

C: O Tilìn o s’incontrâva de spésso con st’amîgo perché ciù sôtta gh’êa in cànpo da bòcce, e ’na partîa a-o Tilìn ghe piaxéiva de fâsela.

F: O zêugo de bòcce o l’é ’na pasción pe tànti zenéixi e no sôlo.

C: Òua, l’êa in pö che no se vedéivan, Coscì quànde s’én incontræ, ti sæ, e sòlite paròlle: cómme ti stæ, cómm’a va. E chi l’amîgo o l’incoménsa a destegâ e magàgne. “Mîa – o ghe dîxe a-o Tilìn – a va tùtto inte quéllo mòddo. Mæ mogê a l’à pigiòu ’na premonîa...

F: ...’Na polmonîte...

C: ...e a no l’é stæta goæi bén. Pöi l’é vegnûo a gragnêua ch’a m’à aroinòu tùtto: òrto e piànte. Dòppo in méize, in méize e mêzo, i conìggi m’àn pigiòu a moutîa e m’én mòrti tùtti...

F: Òscitoêse! Gh’é sucèsso pròpio de tùtto!

C: E ti sæ cómm’o l’à finîo sta listêuia? O gh’à dîto: “Cös’ ti veu che te dìgghe. Me mànca sôlo che me vêgne in ciavéllo inta gànba de légno e coscì són scistemòu...”