C: Sta chi che te véuggio contâ ancheu a l’é de un ch’o gh’àia o brasìn cùrto...

F: Brasìn cùrto? Cös’ ti veu dî?

C: Ch’o l’êa in pigogiôzo. Un de quélli che a màn in fóndo da stàcca no l’àn mâi fæta arivâ, pe no tiâ fêua i dinæ: pe quésto se dîxe che i pigogiôzi gh’àn o brasìn cùrto.

F: Ò capîo: a l’é bèlla sta chi!

C: Bén, fâmme contâ. Inte ’n bàr li da-i Carubæ gh’êa o padrón ch’o l’êa mâi tànto pigogiôzo da no crédde. Pe no stragiâ o sùcou o l’êa arivòu a tegnîlo no in sciô bànco, cómme fâva tùtti i âtri barìsti, ma de sótta dôve o tegnîva e cichétte nétte...

F: ...perché coscì o sùcou o ghò-u metéiva lê!

C: Segûo! In giórno o l’arîva o Tiln e o ghe domànda in cafè. O barìsta o ghò-u pösa in sciô bànco e quànde o Tilìn o l’asàzza o ghe crîa: “Ma chi no ghe n’é de sùcou pe ’n bèllo nìnte! Sto cafè o l’é amâo cómme o téuscego!”

F: Coscì o barìsta o saiâ stæto costréito a tiâlo fêua sto sùcou.

C: Mànco pe nìnte! O l’à avûo o môro màrso de dîghe: “Reméscilo bén, chò-u sùcou o saiâ restòu tùtto into fóndo”. A sto pónto chi o Tilìn o l’é scciupòu e o gh’à rispòsto: “Bén, öriâ dî che a pròscima vòtta mò-u portiö da câza, o sùcou...”