C: Eh scì, câo Frànco, l’é pròpio vêa che ’na vòtta sucedéivan de cöse che a-a giornâ d’ancheu no poriéivan ciù sucêde!

F: Percöse mâi ti me dîxi coscì?

C: Bén, stànni a sentî sta chi e dìmme s’a poriéiva sucêde ancheu. Êmo a-a fìn da goæra ò, se te piâxe de ciù, a-o prinçìpio da pâxe e dinæ no ghe n’êa goæi. Ognidùn o se dâva da fâ cómm’o poéiva, magâra faxéndo o làddro da cióngio.

F: Làddro da cióngio?

C: E za! ’Na vòtta e canæ de l’ægoa êan de cióngio e gh’êa de quélli ch’andâvan a aröbâ o cióngio pe pöi rivéndilo. Sucêde coscì che in bèllo giórno o Tilìn o l’àrve o bronzìn de l’ægoa e l’ægoa a no sciòrte. Alôa o va in sciô téito pe védde cöse l’ea mâi sucêsso. Bén no ti ghe crediæ!

F: Dìmme.

C: E canæ de cióngo êan stæte aröbæ, ma a cösa ciù gròssa a l’êa chò-u làddro o l’àiva lasciòu li a cascétta co-i færi, dìmmo coscì, do mestê. E in sciâ cascétta, bèll’aspèrto ch’o l’êa, gh’êa scrîto nómme e cognómme.

F: Da êse denonsiòu in sce doî pê!

C: Macché! O l’êa ’n amîgo do Tilìn. Coscì o Tilìn o l’é anæto a trovâlo a-o bàr e o gh’à dîto: «Bèlla legêra che t’ê! Ti m’æ lasciòu séns’ægoa e mi dêvo ancón portâte inderê i færi do travàggio!». E a l’é finîa li.

F: T’æ raxón, Càrlo. Âtri ténpi!