Gh'é ûn gaelo de lûnn-a
sottî comme 'na messoia
là a mëz'äia in to çê
celeste,
de perla.
L'é l'ôa che o sô o se retïa
a dormî e,
de d'äto a-o reusa de nûvie,
s'aççende
'na stellinn-a ch'a brilla,
piccinn-a.
E che a parpella
tra e ramme che sbattan
da caccioa, do pin, do cipresso
che, da presso a quelli,
neigro,
o punta a-o çê.
Comme a l'é bella a seiann-a coscì!
Co-a bressa tepida do vespro
ch'a te rescioa da-o cädo
de questa giornâ
e a te innamoa
da natûa in gïo ancon genuinn-a!
Me nasce ûn "grassie!"
da-o fondo do cheu
pe quest'incanto ch'o me piggia.
Ûn "grassie" grande,
infinïo,
pe Chi
ha faeto sta meraviggia.

Antonio Fioravanti