ÇÊ, SÔ, NÛVIE GIANCHE
zeneise@francobampi.it
 

Intrâ > ...e chi i âtri > Filippo Noceti > ÇÊ, SÔ, NÛVIE GIANCHE
[ Inderrê ]
Pagina primma ] Pagina doppo ]

Çê, sô, nûvie gianche, tïa lebeccio,
vedo òua in sce-i scheuggi 'n öchin de mâ.
Respïo, tïo sciû äia, aegua e sâ
e o l'ammïo in te-o seu annâ dôçe ma scabeccio.

O passa basso, a pei d'aegua, o scappa
o se ïsa fûrmineo, o bordezza, o se gïa
o veddo vegnî da-a mae parte, côro vïa.
Ma lê o me passa, o caga, e o m'acciappa.

Co 'n botto m'ascondo derrê a 'n gosso.
Ammïo ben se gh'é o nemigo, l'öchin.
Ninte. Sciorto ma me fasso piccin,
veddo quarcösa contra o çê rosso.

A raggia a me passa e me metto a miâ.
Òua son duî, vortezzan feliçi.
Fa finn-a piaxei, ma quei duî amixi
me puntan e me tocca 'n ätra cagâ

Cheuggio da taera ûnna pria arraggiòu,
a sti çiöti ghe tocca ûnna prionâ;
da chì a 'n pö imparan sti scemmi a smerdâ
'n povio omin che o l'ammïa o seu xeuo.

Coscie no m'arrendo e torno lazzû
ma no ne veddo, beneiti öxelli,
ma quanti son, son tûtti quelli
belin abbae, ghe l'ho in to cû.

Filippo Noceti

[ Inderrê ]